همه ی ما یک روزایی پشت نقابای زشت و قشنگمون قایم شدیم و خودمون نبودیم
...
بغض یعنی طومار حرف های نگفته مونده تو گلو....
یعنی بُهت زده شدن از رفتار های عجیب آدم ها در حالی که آخرش؛
فقط یک خط صاف و خاموشی و مرگه.....
یعنی من از خودم انتظار دیگه ای داشتم و هنوز نرسیدم بهش...
یعنی.....
من یقین دارم قدرت کلمات از هر سلاحی بیشتره...
از آدم بی اعتقاد حذر کنیم...
کاش ویروسی بیاید،بیآفتد بر جان افکار ما و بشوییم جای دست تمام پریشان احوالی های ذهنیمان را.......
خانه ماُمن است؛اگر هم زبانی باشد....
رفتار های پارادوکسیکال امروز نسل قدیم،نسل دوران محبت و صفا و صمیمیت بین آدم ها،نسل جدید رو درگیر کلی تناقض و تضاد کرده....
میتونیم درس بگیریم از رفتار هایی که در این مدت میبینیم...
آیا مهربانی و نوع دوستی واگیر دارد؟
قدر همو بدونیم....